سال ۱۳۶۹ سالی پر تلاطمی برای مردم ایران بود، در گرماگرم تابستان، روز ۲۶ مرداد سال ۱۳۶۹ بالاخره جمهوری اسلامی ایران با سربلندی توانست رزمندگانی را که مجاهدانه از دین و شرف و خاک کشور دفاع کرده بودند و در دست دشمن اسیر شده بودند ، به وطن بازگرداند.به همین مناسبت خبرنگار جام جم البرز گفتگویی انجام داده است با آزاده و جانباز سرافراز دفاع مقدس محمدرضا البرزی فرماندار شهرستان ساوجبلاغ که در ادامه می خوانیم.

در چه سنی و کدام منطقه اسیر شدید؟

 بنده در سن پانزده سالگی وارد بسیج شدم  و از هفده سالگی پایمان به جبهه ها باز شد و در سن هجده نیم سالگی در کردستان منطقه محور عملیاتی شهید چمران در شهرستان مریوان به اسارت دشمن در آمدیم و بعد از پنج سال و سه ماه از اسارت به میهن اسلامی باز گشتیم.

خاطره شیرین و تلخ شما از اسارت ؟

تمامی دوران اسارت خاطره است، هم خاطره تلخ دارد و شیرین.یکی از خاطرات تلخ ما که یقینا از هر آزاده سوال کنید، به خرداد سال ۶۸ اشاره میکند که ارتحال حضرت امام(ره)بود و همه آزاده ها آرزو داشتند به خدمت امام برسند و از مشکلات و هر آنچنان تحمل کرده اند را  تعریف کنند.

آن اتفاقی که در خرداد ماه ۱۳۶۸ رقم خورد سنگین ترین و غم بارترین اتفاقی بود که در واقع صورت پذیرفت.یکی از خاطرات خوش هم اگر بخواهم اشاره کنم زمانی بود که در روزهای پایانی اسارتمان، صدام حسین رئیس جمهور وقت عراق طی نامه ای به مقام معظم رهبری و رئیس جمهور وقت تمامی خیانت های که نسبت به جامع بشری مرتکب شد را اعتراف کرد و قطنامه ۵۹۸ را پذیرفت، البته نه از این جهت که مقدمات آزادی اسرا فراهم شد،بلکه از این سو که حقانیت جمهوری اسلامی ایران برای جهانیان و در عرصه بین الملل ثابت شد.

 شنیده ایم که شما جانباز جنگ تحمیلی هستید،بگویید در کدام عملیات و چه ناحیه؟

بنده جانباز ۴٠ درصد بنیاد جانبازان هستم که بیشتر مشکلات من از دوران اسارت به بعد است که بدلیل ضرب و شتم ها و مواردی که وجود داشت از نواحی مختلف دچار نقص و دچار یک سری مشکلات شدیم.منطقه اسارت ما همانگونه که گفتم محور عملیاتی شهید چمران در جبهه های غرب کردستان و منطقه عملیاتی مریوان بوده است.

شما سختی ها رو تحمل کردید که ناموس کشور ما در امنیت باشد؛

همه اینها از ثمر خون شهیدان و شهیدان محور مقاومت خصوصا یاد کنیم از سردار دلها سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی و عزیزانی که در اسارات در سلولهای دشمن، مظلومانه و غریبانه ولی شجاعانه به شهادت رسیدن، بدن مطهرشان در اردوگاهای مختلف عراقی ماند و بعد از سالها پیکر و بقایای آنها به وطن برگردانده شد.