پس از شهادت حضرت زهرا(علیها السلام)، به درخواست امیرالمومنین (علیه السلام) عقیل به خواستگاری ام البنین(سلام الله علیها) رفت.خانواده حِزام شادمان شدند و با افتخار،استقبال کردند؛ پدر ام البنین از عقیل خواست تا از همسرش، شمامه بنت سهیل، و  دخترش سؤال کند.

وقتی پدر امّ البنین، نزد همسر و دختر آمد تا از نظر آنان آگاه شود، متوجه شد دخترش  شب گذشته خواب دیده و برای مادرش،  تعریف می کند: خواب دیدم، که در باغ پردرختی نشسته ام. نهرهای روان و میوه های بسیار در آنجا بود. ماه و ستارگان می درخشیدند و من به آنها چشم دوخته بودم و درباره عظمت آفرینش فکر می کردم و نیز درباره آسمان که بدون ستون، قرار دارد و درخشش ماه و ستارگان و... . در این افکار غرق بودم که ماه از آسمان فرود آمد و در دامن من قرار گرفت و نوری از آن می درخشید که چشمها را خیره می کرد. در حال تعجب و تحیّر بودم که چهار ستاره نورانی دیگر هم در دامنم فرود آمدند.

حَزام، پدر ام البنین با شنیدن این رؤیای صادقه دخترش خوشحال شد و به او مژده داد: « رؤیای تو را به حقیقت مُبدَّل ساخت و سعادت دنیا و آخرت بر تو بشارت باد!» سپس به همسرش شَمامه گفت: «آیا دخترمان فاطمه را شایسته همسری امیر مؤمنان (علیه السلام) می دانی؟ بدان که خانه او خانه وحی، نبوت، علم، حکمت، ادب و اخلاق است. اگر دخترت را، لایق این خانه می دانی، این وصلت مبارک را بپذیریم!»

شَمامه گفت: «ای حَزام! به خدا سوگند! من او را خوب تربیت کرده ام و از خدای متعال خواستارم سعادتمند شود. پس او را به مولایم علی بن ابی طالب (علیه السلام) تزویج کن.»

 آنان به عقیل پاسخ مثبت دادند و پیوند همیشگی بین وی و مولای متقیان، علی بن ابی طالب (علیه السلام) برقرار شد. امام علی (علیه السلام) در همان آغاز زندگی، فاطمه کلابیه را که هنوز دختری جوان بود، دارای کمال عقل، ایمانی عمیق و استوار، اخلاق و صفات عالی و خصلتهای نیکو یافت و مقدم او را گرامی داشت.

حضرت امّ البنین (سلام الله علیها) افزون بر تربیت فرزندان صالح، اوج وفاداری اش را به امام نشان داد. او بعد از شهادت حضرت علی (علیه السلام) با آنکه جوان و از زیبایی ویژه ای برخوردار بود تا پایان عمر به احترام همسر والامقامش، ازدواج نکرد.