مجموعه ما در حوزه ‌های حرارتی در صنایع مختلف فعالیت می کند. یکی از معضلاتی که در این صنعت مشکل ساز شده است، فقدان بازار خارجی می باشد. هر بنگاه اقتصادی که تاسیس می‌ شود، برای تولید محصول و به طور نهایی برای فروش، به بحث فروش متمرکز می‌ شود و تمامی فعالیت ‌های فنی، مهندسی و بازرگانی به این مسئله مرتبط خواهند بود.

یکی دیگر از معضلات موجود در حوزه صنعتی ، فروش خارجی است. عمدتاً در تمامی صنایع، ما فقط فروش داخلی داریم و برای بنگاه‌ هایی مانند ما که در این حوزه نوآوری داشته ‌ایم، تنها راهکاری که وجود دارد، محدود کردن واردات است. با توجه به مکانیسم‌ های موجود، امکان صادرات و کسب درآمد ارزی برایمان امکان پذیر نیست که خود به چالشی عظیم تبدیل شده است. این موضوع خارج از بحث صنایع است و بزرگترین مشکل شرکت پترو رعد ایمن و سایر مجموعه های مشابه ، عدم امکان برقراری روابط بانکی با کشورهای دیگر است. به عنوان مثال، اگر یک واحد پتروشیمی باشیم، به دلیل اهمیت و حجم بالای گاز، نفت و سایر مواد اولیه ارزانی که به این صنعت تخصیص داده می ‌شود، معمولاً بیشتر به فروش تهاتری و انجام مراودات مالی با کشورهای بزرگ و ویژه متمایل هستیم و برای بنگاه‌ های اقتصادی کوچک جایی باقی نمی ‌ماند.

سیستم بانکی جهانی و معتبری که قابلیت انجام معاملات مالی و صادراتی را به ما اعطاء نماید، وجود ندارد. این موضوع مانع از این است که ما بتوانیم کالاهای خود را به کشورهای دیگر صادر کرده و درآمد مربوطه را کسب نمائیم. از طرفی دیگر، در تمامی صنایع، علاوه بر صادرات، بخش واردات نیز وجود دارد که برای تأمین مواد اولیه با مشکلاتی روبرو است. تهیه برخی مواد اولیه در کشورهای دیگر به عنوان یک مسئله روزمره در نظر گرفته می ‌شود. صنایع بزرگ ، تمام تجهیزات لازم را در داخل کشور خود ندارند و برای استفاده از آن ها نیاز به واردات است. با استفاده از دانش فنی و تبدیل مواد خام به محصول نهایی، این محصولات با قیمت چند برابر مواد اولیه به بازار جهانی عرضه می ‌شوند.

اگرچه از لحاظ سیاسی ارتباط نزدیکی با چین داریم، اما در زمینه بانکی و اقتصادی با مشکلاتی مواجه هستیم. جابه‌ جایی مبالغ مورد نیاز برای واردات از طریق بانکی بسیار دشوار است و فرآیند وارد کردن تجهیزات مورد نیاز ممکن است چند ماه به طول انجامد.فروش در داخل فقط به حفظ تجارت کمک می‌ کند، اما ارزش واقعی آن بر اساس حجم فروش خارجی است.

با برخی از شرکت‌ های نوآورانه در خصوص ورود به این حوزه صحبت کرده‌ ایم، اما سیستم مورد نیاز برای این کار هنوز همگانی نیست و تنها به صورت محدود و تشریفاتی ارائه می ‌شود. مسئله دیگر این است که تا زمانی که در وزارت صنعت کارخانه نداشته باشید، به عنوان تولید کننده شناخته نخواهید شد. این در حالی است که شرکت‌ هایی در سراسر جهان وجود دارند که تنها دارای دانش فنی هستند و بزرگترین شرکت ‌های جهان را تشکیل می‌ دهند، اما این مجموعه ها ممکن است فاقد کارخانه باشند. متأسفانه در ایران، ارزش دانش فنی به درستی مورد توجه قرار نمی‌ گیرد و تنها زمانی که دارای چندین سوله و کارگر باشید، به عنوان یک نیروی اقتصادی شناخته می‌ شوید و به کارایی و بازدهی اهمیتی داده نمی شود.