آرش فهیم

«سونامی» اولین فیلم سینماییِ میلاد صدرعاملی با تقلید از آثار هالیوودی، یک فیلم ورزشیِ چشم نواز و خوش نما است. اما این تقلید، فقط در ظاهر فیلم یعنی صرفا در جلوه‌های بصری اتفاق افتاده وگرنه به لحاظ محتوا و فیلمنامه، با فیلمی خالی از حس و حال روبه‌رو هستیم. فیلم‌های ورزشی در هالیوود معمولا با هدف قهرمان‌پردازی، برانگیختن احساسات میهن‌دوستانه و یا حداقل در جهت القای قدرت اراده و روحیه ساخته می‌شوند. اما در «سونامی» نه تنها این شاخصه‌ها دیده نمی‌شود که این فیلم از همان وجوه تماتیک رایج در آثار دختر-پسری دو دهه اخیر کشورمان الگو گرفته است.
شگفت‌انگیز است؛ «سونامی» به قدری در کلیشه‌های دراماتیک گرفتار است که کاراکترهای ورزشی آن، تکرار همان تیپ جوانان عاصی، آشفته و در جست وجوی مهاجرت هستند. گویی مهرداد صدیقیان همان جوان فیلم «طلا»ست و بهرام رادان نیز همان است که همیشه بوده؛ بدون اینکه نشانی از قهرمان در آن پدیدار باشد. چیزی که از زندگی فردی آنها به تصویر کشیده شده، هیچ شباهتی به یک ورزشکار حرفه‌ای و در سطح اول جهانی ندارد. به خاطر ضعف شخصیت پردازی در فیلم، مخاطب نمی‌تواند چندان با این دو نفر در داستان احساس همدلی و همذات پنداری کند و رفتارهای آنها قابل درک نیست؛ قهرمان ورزشی فیلم، از نظر دراماتیک، ضدقهرمان هستند؛ سرد، دافعه انگیز و با روحیاتی غیرپهلوانی! این معضل در سرمربی تیم ملی تکواندو با بازی علیرضا شجاع نوری سنگین‌تر است. این کاراکتر منجمد، عبوس و مغرور، بیشتر به ناظم‌های بداخلاق و ترکه به دست مدرسه شبیه شده است! چرا هیچ نشانی از یک مربی بزرگ و موفق در رفتار و حالات وی نیست؟
 اساسا آنچه از تیم ملی تکواندو و مناسبات جاری در آن در «سونامی» به نمایش درآمده باورپذیر نیست؛ انگار به جای تیم ملی، ما شاهد اتفاقات یک باشگاه محلی هستیم! همچنانکه هیچ اثر و نشانی از وطن‌دوستی و عرق ملی در این فیلم وجود ندارد. تیم ملی تکواندوی ایران از گروه‌های ورزشی است که معمولا باعث برافراشته شدن پرچم مقدس کشورمان در مسابقات مختلف بین‌المللی می‌شود. اما در تنها صحنه فیلم از حضور جهانی این تیم، اجبار یک ورزشکار برای شکست خوردن مقابل حریفش برای رو در رو نشدن با رزمی کار رژیم‌اشغالگر قدس نمایش داده می‌شود! یعنی فضاسازی دراماتیک فیلم، کاملا علیه حق، حماسه و غرور ملی است.
بسیاری از ماجراها نیز به طور خام در فیلم رها شده و نقشی در تکمیل داستان اصلی ندارند. علاوه‌بر قضیه تحمیل ورزشکار به باخت عمدی، می‌توان به حواشی ورزش بانوان و ممانعت از حضور چند نفر از آنها در مسابقات جهانی‌اشاره کرد. این بخش‌ها نیز کپی‌برداری شده از روی فیلم سخیف و ضعیف «عرق سرد» است.
به همین دلایل «سونامی» نمونه جدیدی از موج مرده‌ای است که در حوزه بازنمایی نسل جوان و ورزشکاران در سینمای سال‌های اخیر سینمای ما به وجود آمده است! فیلمی سرد، با محتوایی ابتر و پر از کلیشه‌های پیش پا افتاده و دم دستی و مغایر با اصول و شاخصه‌های فیلم‌های ورزشی!