لیلا چراغی نظر

صدای انفجار، زمین و آسمان را می لرزاند. یکی از نیروهای عراقی روی خاکریز دست و پا می زد. انفجار ها هر لحظه بیشتر می شود. مرد عراقی دستش را به علامت کمک بالا می برد. از هر دو طرف خاکریز گلوله رد و بدل می شود.
علی، عرق صورتش را با چفیه اش پاک می کند. صدای ناله مرد عراقی شنیده می شود. علی نگاهی به بچه ها می اندازد و می گوید:« عراقیه، زخمی شده هیچ کس نیست اونو بیاره این ور خاکریز؟»
مجید که با مسلسل خاکریز روبرو را به رگبار می بندد به صورت علی خیره می شود و می گوید:« شوخی می کنی؟ ما بریم رو خاکریز و یه عراقی رو نجات بدیم؟» علی فریاد می زند:« آره بدبخت داره درد می کشه، یکی حتما باید اونو نجات بده، نیروهای خودشون که بی غیرتند!»
مجید خاکریز روبرو را نگاه می کند. علی دراز می کشد وسینه خیز به طرف مرد عراقی پیش می رود. گلوله آر پی جی است که به طرف نیروهای ایرانی شلیک می شود. بچه ها فریاد می زنند :« علی آقا نرو، می زننت، برگرد!» علی سینه خیز به جلو می رود . مرد عراقی دیگر صدایش در نمی آید، بی خیال روی زمین افتاده است. علی به او می رسد، دستی روی سرش می کشد، هر طوری هست بلندش می کند و روی کولش می گذارد.
نیرو های عراقی با دیدن علی او را به رگبار می بندند. گلوله ها به این طرفش می خورند. خاک ها به هوا بلند می شوند و علی و مرد عراقی میان گرد و خاک پنهان می شوند.
بچه ها می ترسند نکند یکی از گلوله ها به او بخورد. بالاخره او از میان گرد و خاک پنهان می شود. مرد عراقی روی کولش است. بچه ها خوشحال می شوند و صدای الله و اکبر گفتنشان به آسمان می رود.
علی مرد عراقی را روی خاک می خواباند. مجید بالای سرش می آید و رو به علی می گوید:« فرمانده، این چه کاری بود که کردین؟ اگر یکی از این گلوله ها بهتون می خورد چی؟»علی که چهره اش با خاک پوشیده شده، می گوید:« حالا که به خیر گذشت، به فکرنجات این مرد عراقی باش.»
مجید سرش را تکان می دهد و زیر لب با خودش می گوید:« چه کارش میشه کرد، علی چیت سازیان دیگه!»