من در آن لحظه های رویایی و بــا شــکــوه، هواپیمایی را در آســـمـــان دیـــــدم کـــه زیــر نور خورشید صبحگاهی مثل طا می درخشید. من هواپیمایی را دیـــدم کــه میلیون هــا جفت چشم از زمین بــه آن دوخــتــه شــده بــود و همه آن چشم ها می خواستند فــرودگــاه آن هواپیما باشند. من فکر می کنم آن هواپیمای دوست داشتنی ترین هواپیمای عالم باشد و هیچ وقت در هیچ جای زمین این همه چشمان مشتاق خیره به یک هواپیما نشده باشد. آن هواپیما، همای سعادت بود که صبح روز دوازدهم از میان ابــرهــای زریــن بیرون ۱۳۷۵بهمن مــاه ســال آمد، دوری بر فراز میدان آزادی تهران زد و در فرودگاه مهرآباد بر زمین نشست. آن روز برای همیشه در تاریخ به ثبت رسید:« پرشکوه ترین استقبال تاریخ» شور و شوق عجیبی را می شد در برق چشمان مردمانی دید که از همه جای ایران بــرای خــوش آمــد گویی به رهبرشان به تهران آمده بودند. ساعت شش صبح، تقریبا خیابان ها سرشار از جمعیت بود. در آن ساعت میلیون ها آدم عاشق برای استقبال دو طرف خیابان ایستاده بودند. مردم با تاق نصرت و گل، خیابان ها را تزیین کردند و در قلب استقبال کنندگان، دریایی از اضطراب و شادی موج  صبح بود که هواپیمای مسافر ۹ می زد. حدود ساعت عزیزمان بر زمین نشست. چند لحظه پس از گشوده شدن در خروجی هواپیما، امام در حالی که دستشان در دست مهماندار فرانسوی بود، در مقابل دیدگان مشتاقان ظاهر شد. همه اشک شــادی می ریختند. فریاد «الله اکبر» به هوا برخاست. در میان نشاط وهیجان و ازدحام، امام وارد صحن فرودگاه شد و پس از شنیدن آیات قرآن کریم، پیام محبت آمیز فداییان خود را که از اعماق جان هر ایرانی برمی آمد، از زبان گروه سرود شنید:

خمینی ای امام، خمینی ای امام ای مجاهد، ای مظهر شرف ای گذشته ز جان در ره هدف چون نجات انسان شعار توست مرگ در راه حق افتخار توست این تویی، این تویی پاسدار حق خصم اهریمنان، دوست دار حق د شعار تو، به راه حق، قیامَوُب ز ما تو را درود، ز ما تو را سام

نویسنده:شیخ رمضان حسامی