تقریباً یک قرن پیش پدیده ای بوجود آمد که شاید کمتر کسی فکر می کرد امروز به عنوان یکی از قطب های مهم  فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی جهان تبدیل شود تا جایی که به توان از آن به عنوان صنعت جادویی یاد کرد.
«سینما» دارای پتانسیل های فراوانی در جهت جذب مخاطب داشته و در هر جای دنیا از محبوبیت بی نظیر و روز افزونی در میان علاقه مندان خود برخوردار است. پدیده ای نوظهور که در بطن خود از وجود نقاطِ عطف مهمی بهره مند بوده و از جمله می توان به روانشناسی و جامعه شناسی در بطن قصه و فضای داستان اشاره داشت که  البته در این میان نمی توان از وجود «قهرمان» رویای همیشگی بشر نیز چشم برداشت.
«سینما» به عنوان هنر هفتم علاوه بر بهره بردن از هنرهای دیگر نیز امروزه آن گونه هنرنمایی می کند که خود را به عنوان صنعت مکمل در جهت شناخت صنعت های دیگر هم معرفی می کند، به طوری که همین ویژگی ممتاز این فرصت طلایی را به وجود آورده است تا کشورهای ابرقدرت جهان با برنامه ریزی مناسب از این صنعت جادویی در جهت سیاست های کلان خود نیز بهره برداری کنند که با نگاهی به تاریخ جهان می توان به صحت این قضیه به روشنی تا به امروز پی برد!
بنابراین با شناخت بر جایگاه صنعت سینما می توان اینگونه تعبیر کرد که نقش سینما در سیاست امروز جهان نیز بسیار مهم و تاثیرگذار می باشد  و در همین زمینه می توان به کشورهایی نظیر آمریکا، فرانسه، ایتالیا، هندوستان و حتی چین و ژاپن اشاره داشت که هر گونه دغدغه و سرمایه گذاری در جهات مختلف را از طریق صنعت سینما به جامعه خود تزریق می کنند و اتفاقاً با موفقیت چشمگیری هم مواجه می شوند. اما سئوال اینکه کشور عزیزمان ایران چقدر توانسته است از این صنعت جادویی در جهت سیاست های کلان در زمینه های مختلف بهره مند شود؟! آیا سینمای پیر ایران که زمانی ریشه در بنیه های ملی و فرهنگی داشته و موفقیت به سزایی داشته است، امروزه در چه حال و احوالی به سر می برد؟ آیا زبان مشترکی مابین دولتمردان و سینماگران وجود دارد؟ و یا اینکه اصلاً سینمای ایران توانسته خود را در قامتِ صنعت و صنعت گری با توجه به تمامی زوایای آن معرفی کند؟ شاید به توان بهترین پاسخ را در آثارِ مختلف ارائه شده و یا گپ و گفتگوهای صمیمی و رسمی در گزارشات و مصاحبه های خود سینماگران، مسئولین و کارشناسان جستجو کرد! اما آنچه به واقع برداشت می شود این است که با وجود پتانسیل های فراوانی که در زمینه های مختلف سینمای ایران یافت می شود اما گویی هنوز مسیر برای صنعت شدن سینمای ایران هموار نشده است و اینکه سینما و سینماگران ایرانی امروزه اصلاً حال و روز خوشی ندارند! چه برسد به اینکه به عنوان قطب راهگشا بوده و یا اینکه از آنها در شرایط عالی انتظارِ حافظِ فرهنگ و تمدن فرزانگان جهان بودن را انتظار داشت. اما به هر جهت با توجه به بررسی تمامی جوانب می توان اذعان داشت با برنامه ریزی مناسب در جهات مختلف می توان به صنعت جادویی امروز ِجهان دست یافت که البته این خود مستلزمِ همکاری و همیاری بیشتری از سوی متخصصین و مسئولین امر می باشد. اما شاید بهترین حالت برای این صنعت جادویی در کشورمان ایجاد یک زبانِ مناسب بین فرهنگ ها و عقاید مختلف باشد تا با ایجاد وحدت و یکدستی با تکیه بر ارزش های مختلف فردی و اجتماعی بتوان به هدف مورد نظر دست یافت و در میان می توان از تجربیات پیشکسوتان سینمای ایران نیز به درستی بهره برد و از طرفی با سرمایه گذاری بر روی جوانان با استعداد و نخبه و همچنین سیاست های زیرساختی و تشکیلاتی نیز مسیر را برای صنعتی شدن این صنعت جادویی هموار نمود.                                                   
علی عینی