به کوشش حسین طاهری پور

وقتی کارشناسان و مورخین اعلام می نمایندکه کمتر از دو قرن پیش در بیشه های ایران زمین ببر و شیر آن هم از نوع ایرانی زیست داشته اند، قلب هر ایرانی را به درد می آورد و دیگر نیاز نیست بگوئیم مردم این دوره چه قضاوتی نسبت به مسببین این انقراض فاجعه آمیز و مردمان آن دوران دارند ..... اگر می خواهیم نسل آینده ایرانی ما را ملامت ننماید، می بایست مطابق اخلاق و وجدان و قوانین و حتی آموزه های دینی در حفظ محیط زیست بکوشیم. اهمیت حفظ محیط زیست بدان میزان است که درچند اصل قانون اساسی از جمله اصل 50 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران آمده است: ((در جمهوری اسلامی، حفاظت محیط زیست که نسل امروز و نسل های بعد باید در آن حیات اجتماعی رو به رشدی داشته باشند، وظیفه عمومی تلقی می گردد. از این رو فعالیت های اقتصادی و غیر آن که با آلودگی محیط زیست یا تخریب غیرقابل جبران آن  ملازمه پیدا کند، ممنوع است. ))

و در سایر قوانین و مقررات و کنوانسیونهای بین المللی که ایران بدان ها ملحق گردیده است برای حفظ محیط زیست قوانین خوبی پیش بینی گردیده است. ولیکن چه از حیث نیاز به اصلاح یا اجرای آن قوانین مشکلاتی وجود دارد. به عبارت دیگر صرف جرم انگاری و مجازات متجاوزین به محیط زیست کافی نمی باشد و تکرار جرم متخلفین و عدم اطلاع برخی از مردم به ماهیت رفتاری که منجر به آسیب به محیط زیست می گردد، گواه این مدعاست.

لازمه حفظ محیط زیست قبل از هر اقدامی، درونی سازی و فرهنگ سازی حفظ و نگهداری و احترام به محیط زیست از همان اوان کودکی بوده که از طریق صدا وسیما و اختصاص دروس تخصصی در مدارس  و بهره گیری از فضای مجازی که علاوه بر آموزش مبنی بر عدم تجاوز به محیط زیست بلکه یک قدم بالاتر یعنی حفظ آن، برای فرزندانمان ملکه ذهن گردد. و نیز اصلاح قوانین خصوصاً قوانین حمایتی از ضابطین محیط زیست و محیط بانان که طبق قانون وظیفه اصلی اجرائی حفاظت از محیط زیست به دوش ایشان می باشد و تهیه طرح جامع زیست بوم کشوری و نقاط محافظت شده و اختصاص شعب ویژه جرائم مرتبط با محیط زیست در دادگستری و رسیدگی بدون تبعیض و مبارزه با رانت خواری مرتبط با محیط زیست توسط اشخاص حقیقی و حقوقی، اتخاذ تدابیر پیشگیرانه در جهت تخریب محیط زیست و کنترل اجتماعی بیشتر، را می توان به عنوان قسمتی از راهکارهای کاهش تخریب محیط زیست اشاره نمود. طبق آموزه های دینی، مالکیت از آن خداست و انسانهای این دوره صرفاً وارث، انسانهای گذشته بوده و حق مالکیت اختصاصی و تخریب و رفتار مالکانه با محیط زیستی که متعلق به  نسل های آینده می باشد، را نداریم. و آموزش و درونی سازی احترام به محیط زیست از همان دوران کودکی یکی از موثرترین راهکارها در جهت حفظ محیط زیست می باشد.