جام جم البرز: پدرم خوابیده بود. عینکش را برداشتم و رفتم جلوی آینه. آن را روی چشمم گذاشتم و خودم را نگاه کردم. چشم‏هایم مثل چشم ماهی گرد شده بود و همه چیز را بزرگ‏تر می‏دیدم.
یک مگس نشست روی آینه و من می‏توانستم تمام اعضاء چندش‏آورش را ببینم. با خودم فکر کردم حتما پدرم از پشت شیشه‏های این عینک مرا هم بزرگ می‏بیند که کارهای سخت و زیادی از من می‏خواهد انجام بدهم، مثل: پیدا کردن ناخنگیر و ساعت و سی‏دی گمشده از لا‏به‏لای کوه اسباب‏بازی‏های داداش کوچیکه، جواب دادن به تلفن وقتی مامانم دارد با موبایلش حرف می‏زند، ساکت کردن داداش کوچیکه وقتی پدرم می‏خواهد خبرها را ببیند، خاموش کردن تلویزیون وقتی می‏خواهد با تلفن صحبت کند، آب دادن به گلدان‏ها وقتی فقط یک برگ‏شان باقی مانده و کشتن مگس‏های بیچاره که بدون عینک چندان هم بزرگ و زشت نیستند.
همین طور که داشتم فکر می‏کردم و خودم را توی آینه ورانداز می‏کردم، پدرم بیدار شد و گفت: عینکم کو؟ من فوری عینکش را بردم. آن را به چشمش زد و نگاهی به من انداخت و گفت: چرا وایستادی منو نگاه می‏کنی؟ بدو برو چند تا بستنی بخر، یه روزنامه هم بگیر. دیگه داری مرد می‏شی باباجان تا چند سال دیگه وقت دامادیت می‏شه.
با عجله پول را گرفتم و رفتم. در راه فکر می‏کردم کاش شماره‏ی عینک پدرم کمی بیشتر بود.

یک راه حل
بهترین بهانه برای درس نخواندن گم شدن عینک است. اما من عینکی نیستم! پس باید راه حلی پیدا کنم که چشم‏هایم به اندازه‏ی کافی ضعیف بشوند.
بعد از فکرهای زیاد به این نتیجه رسیدم که اول از همه هویج نخورم چون مادرم می‏گوید برای نور چشم خوب است. دوم  این که تمام برنامه‏های تلویزیون را از نزدیک ببینم و سوم، روزی چند ساعت با کامپیوتر بازی کنم.

جدیدترین اختراع من
جدید ترین اختراع من عینک فضولی است.کسی که این عینک را می‏زند همه چیز را می‏بیند. اما دیگران در پشت شیشه‏های این عینک فقط دو تا چشم بسته می‏بینند.
با زدن این عینک می‏توانید کارهایی را که قبلا نمی‏شد؛ انجام بدهید، مثل دیدن تلویزیون در حالی که کتاب درسی را جلوی‏تان باز کرده‏اید، بیدار بودن؛ در حالی که همه فکر می‏کنند خوابیده‏اید و کارهای دیگری که به خاطر بدآموزی نمی‏شود گفت.  البته این عینک یک مشکل هم دارد و آن این که هر کسی شما را می‏بیند، تکانِ‏‏تان می‏دهد و می‏گوید: پاشو! حالا چه وقته خوابیدنه؟

سعیده  موسوی زاده