آرش فهیم

یک سال قبل در چنین روزهایی، وقتی حسین انتظامی سکان مدیریت سازمان سینمایی را عهده دار شد، بسیاری خوش‌بین بودند که وی شرایط بهتری را در این عرصه فراهم خواهد کرد. هر چند که انتظامی نیز همچون بسیاری از اخلاف خود فاقد تخصص در حوزه سینما بود، اما تجربه بالای او در مدیریت فرهنگی و رسانه‌ای، این انتظار را به وجود آورد که حداقل بتواند تعادلی نسبی در عرصه جدید مدیریتی خودش ایجاد کند و شیب تند سقوط محتوایی و کیفی تولیدات سینمایی را بشکند.
اما گذشت یک سال از حضور انتظامی بر صدر مدیریت سینمای کشور نشان داد که وی نه تنها راهبردی برای اداره و هدایت سینمای ایران ندارد بلکه حتی از ایده هم خالی است.  اگرچه، یک سال زمان اندکی برای ارزیابی عملکرد یک مسئول، به ویژه در حوزه دیربازده فرهنگ و علی‌الخصوص عرصه پیچیده و سخت سینماست. اما یک مدیر، باید در کنار برنامه‌های درازمدت خود، در کوتاه مدت نیز جرقه‌ها و ایده‌هایی که دال بر قابلیت‌های خاص در اوست را نشان دهد. اگر بخواهیم از مدیران پیشین این سازمان مصداق ایده محوری در هدایت سینما بیاوریم، می‌توان محمدرضا جعفری‌جلوه، معاون سینمایی وزیر ارشاد در دولت نهم را مثال زد که در همان ابتدای کار خود، بر ارتقای سینمای ملی ایران تاکید کرد. در نتیجه این ایده یا راهبرد، فیلم‌هایی چون  «ملک سلیمان»،  «راه آبی ابریشم»،  «اخراجی‌ها» و... تولید شد. همچنین مدیر پس از او یعنی جواد شمقدری نیز برجسته‌سازی سینمای استراتژیک و ایجاد فرصت عادلانه فیلمسازی را چشم‌انداز کار خود قرار داد.
حسین انتظامی اما در این مدت نشان داده که فاقد تفکری خاص برای حمایت و هدایت از سینمای ایران است و به نوعی، این عرصه را به حال خودش رها کرده است. وی البته اقداماتی مقطعی چون شفاف‌سازی را انجام داده است. طرحی که مطابق آن باید رقم ها و موارد سرمایه‌گذاری در بخش‌های مختلف سازمان سینمایی اعلام شود. اما این طرح، هنوز به نتیجه مفید و ثمربخشی نرسیده و بیشتر به یک کار تبلیغاتی شباهت دارد.

انتظامی حتی در برگزاری جشنواره‌ها نیز نظر انتظام یافته‌ای ندارد. هنوز فراموش نکرده‌ایم که وی سال قبل از لزوم یگانگی جشنواره‌های ملی و جهانی فجر سخن گفت و تفکیک این دو را تقبیح کرد، اما چندی بعد نظرش ١٨٠ درجه تغییر کرد.
یکی از مشکلات انتظامی، چند شغله بودن وی است. قائم مقام وزارت ارشاد، مدیر کارگروه کاغذ، دستیار ارشد وزیر ارشاد، دبیر کمیسیون انتشار و دسترسی به اطلاعات، مسئولیت‌هایی هستند که انتظامی همزمان با ریاست سازمان سینمایی به عهده دارد. مسئولیت‌هایی که هریک نیازمند صرف وقت و انرژی زیادی هستند و جای پرسش است که این مدیر با این همه مشغله، چگونه زمان و تمرکز لازم برای اداره حوزه وسیعی چون سینما را می‌یابد؟
نتیجه این شده است که پس از یک سال از حضور حسین انتظامی به عنوان رئیس سازمان سینمایی، امروز ابتذال و اغتشاش محتوایی در آثار سینمایی به اوج رسیده و فروش و تعداد تماشاچیان سالن‌های سینمایی به افول؛ بنابر آمارهای موجود، مخاطب سینما امروز نسبت به سال‌های قبل در همین روزها به طور چشمگیری کاهش یافته است!