این آخرین شماره از ویژه نامه جام جم البرز در سال 1398 است. پس لازم است در آخرین شماره ویژه نامه با شما خوانندگان خوب و صمیمی خدا حافظی کنم. اما قبل از خدا حافظی بر خود واجب می دانم که از همین حالا عید را به شما و خانواده محترمتان تبریک بگویم. از حالا با خودم قرار گذاشته ام که موقع تحویل سال، شما خوانندگان عزیز را دعا کنم، هم خودتان و هم خانواده تان را، بعد همه مردم ایران را و سپس همه انسان ها را.
راستش این روزها نگاهم به آسمان است. منتظر پرستو ها هستم. هنوز نیامده اند، ولی می دانم که تا چند روز دیگر سر و کله شان پیدا می شود. آن ها خوش خبر هستند و حتما خبر آمدن نوروز را خواهند آورد، نوروز با سنت های زیبایش.
خانه تکانی و شستشو، یکی از سنت های قشنگ نوروز است. از سنت های دیگر نوروز زدودن کدورت های کهنه از دل و جایگزین ساختن مهر و محبت به جای آن ها از جمله سنت های نیکو و ماندگار است.
انسان های متفکر و کوشا سنت دیگری هم دارند. آن ها در شروع سال نو دقایقی و ساعاتی را با خود به خلوت می نشینند و کارهای سال گذشته شان را ارزیابی می کنند. زیبایی کار در این است که این نشست و نگاه به پشت سر هم زمان با تجدید حیات طبیعت است. به همین مناسبت انسان های متفکر نیز همگام با طبیعت به سوی نو بودن و تازه تر شدن می روند.
امیدوارم که خداوند در سال نو دل های ما را به بهترین حال تغییر دهد تا در زیر سایه مهربان  او بتوانیم جهان اطرافمان را بهتر ببینیم و صدایش را بهتر بشنویم. او را در آسمان و زمین و در زمین و زمان لمس کنیم و بگذاریم مهرش در سراسر وجودتان جریان داشته باشد. آن چنان که جهان در ما جاری شود و ما در جهان. و این همان حسی است که از فهم آن جانمان تازه می شود و جهان با چشم های ما خود را تازه می یابد.
لحظه های تحویل سال نو بر زمین و زمان و درختان و گنجشک ها و ما آدم ها، مبارک باد!