بیش از چهل روز است که ایرانیان درگیر  کرونا و پیامدهای ابتلای به این ویروس منحوس و دارای دلهره ی گرفتار شدن به آن هستند. 
این ویروس که به حق منحوس است عجیب اکثر مارا به خود مشغول ساخته، تا جایی که کمتر به حواشی و ریشه یابی علل و عوامل آن فکر می کنیم که ازکجا و چرا آمده است؟ و فقط می پرسیم این ویروس تا کی یکه تازی می کند و قربانی می گیرد و مزاحم زندگی و معیشت مردم است وتاکی باید بافاصله گذاری اجتماعی و اینگونه زندگی کرد؟ وخلاصه اینکه کی آرامش بر زندگی مردم باز می گردد؟
نکته ای که ابتدا باید یادآور شد؛ این است؛ یادمان نرود این وضعیت معلول ناسپاسی هاو عملکرد فردی و جمعی مااست(انُّ اللهَ لایُغَیِّرُمابِقَوم حَتَّی یُغَیِّروا ما بِاَنفُسِهِم) که همه ما به نوعی دراین ناسپاسی نزد خداوند شریک هستیم. پس نکته اول اینکه باید به خود آییم و قدر نعمت های بی منت الهی را بدانیم و بپذیریم که تاکنون قدردان آنها نبوده ایم.
دوم اینکه؛ اکثرا مولا وصاحب دوران و زمان را فراموش کرده ایم. معمولا اگر خانه و خانواده دچار مصیبت و بلایی شوند همه ی چشم ها وگوش ها معطوف به بزرگ بلادیدگان است و صبر می کنند تا ببینند بزرگشان چه می کند و چه تصمیمی می گیرد، ما به زبان می گوییم صاحب داریم اما در عمل ودر واقع کمتر بیاد آن حضرت هستیم.
در دعاها فراوان صاحب را "صاحب الزمان" می خوانیم و می گوییم(یامَولانایاصاحِبَ الزَّمان) ولی زندگی ما آمیخته به غفلت است.
این روزها که ویروس مرگبار کرونا بدون مرز جولان می دهد و از دنیا قربانی می گیرد شرایط سبب شده بیشتر به یاد مولا و صاحب مان باشیم و از او یاد کنیم.
 از خدا بخواهیم حضرت صاحب را برساند و آن حضرت با دست توانای خویش این کشتی طوفان زده را به ساحل آرامش برساند.
فراموش نکنیم ماه رجب گذشت و ماه شعبان نیز می گذرد و نیمه شعبان در پیش است از فرصت استفاده کنیم و از خدا بخواهیم که ماه مبارک رمضان مان مانند این دو ماه درگیر فکر ابتلای به بیماری کرونا نباشد و ما از برکات ماه رحمت الهی محروم نشویم.